विशाल चौतारी समाचार
काठमाडौ, ३० मंसिर । नेपाली चलचित्र क्षेत्रमा पछिल्लो समय निकै व्यास्त कलाकारको रुपमा परिचित चचिर्त अभिनेता जीवन लुइटेललाई पुत्र लाभ भएको छ । शनिबार राती ११ बजेर १० मिनेटको समयमा उनलाई पुत्र लाभ भएको हो । उनकी जीवनसाथी अञ्जलीले छोरालाई शनिबार राती जन्म दिएकी हुन् ।
अञ्जलीले काठमाण्डौको बसुन्धरा स्थित इशानी बाल हस्पिटलमा छोरालाई जन्म दिएकी हुन् । डाक्टरले दिएको समय भन्दा १ महिना अघि नै जन्म भएकाले पनि बच्चा केही सानो रहेको जानकारी जीवनले दिएका छन् । आमालाई हाई ब्लड प्रेसर भएकाले पनि केही समय चाडो बच्चा जन्मिएको नायक लुइटेलले बताए । बिहे गरेको ६ बर्ष पछि जीवन पिता बनेका हुन् । पिता बन्दा आफू निक्कै खुशी भएको बताउँदै अभिनेता जीवनले अब जिम्मेबारी थपिएको प्रतिक्रियापनि दिएका छन् ।

               पहिले मुटु मेरै दुखेको थियो             
(जीवन लुईटेल, नायक
मैले भोगेका प्रेमप्रसंगहरूलाई तीन अध्यायमा बाँडेर विश्लेषण गर्न मन लाग्छ मलाई । त्यसो त मान्छेले जन्मँदैदेखि प्रेम प्राप्त गरिरहेको हुन्छ । समयसँगै त्यसमा परिवर्तनका विभिन्न हाँगाचाहिँ पलाउँदै जाँदो रहेछ ।
चार कक्षामा अध्ययन गर्दा नै कसैलाई मन पराएको थिएँ । मनको कुरा उनीसामु राख्ने साहस जुटाएको थिएँ । उनी लाजले भुुतुक्कै भइन्, लजाउँदालजाउँदै मेरो प्रस्ताव स्वीकारिन् । अनि अनुहार छोप्दै दौडिइन् । बच्चा बेलैमा गरिएको त्यो प्रेम शायद एउटा रहर मात्र थियो, मुटु दुखेर लागेको प्रेम होइन । त्यसैले दस कक्षा पढ्दासम्म मात्र चलेछ त्यो प्रीति । त्यसपछि आ–आफ्नो करियरको लक्ष्य प्राप्त गर्नतिर लागियो । मान्छे टाढा भइयो, माया पनि बिर्सिएछ । बाल्यकालीन प्रेमको एउटा अध्यायले किशोर वयमा पुगेपछि विश्राम लियो ।
कलेज जीवन सुरु भयो । बच्चैदेखि फेसनतिर बढी नै कन्सस हुन्थेँ । साथीहरू भन्थे– ‘तँ ह्यान्डसम छस् ।’ त्यसमाथि कलेज लाइफ आपैँmमा फेसनियर पिरियड । फेरि म एकदमै झिल्के स्वभावको । सात दिनमा सातै थरी लुगा चेन्ज गरेर हिँड्थेँ । थुप्रै केटीले प्रेमपत्र लेखे । यता गयो एउटी केटीले आइ लव यु भन्थी, उता गयो अर्की केटीले । तर, ती प्रेम एकपक्षीय मात्र हुन पुगे, मलाई छुँदै छोएनन् । विराटनगरको महेन्द्र मोरङ क्याम्पसमा अध्ययन गर्दा थुप्रै केटीसाथीले पठाएका प्रेमपत्र मसँग अझै सुरक्षित छन् । कलेज लाइफका ती प्रेमप्रसंग यौवनको उन्माद बोकेका क्षणिक हुरीजस्तै लाग्छन्, अहिले सम्झिँदा । झ्याप्प आउने, अनि एकैछिनमा हराएर जाने । मेरो लवस्टोरीको दोस्रो अध्यायले पनि मभित्र कुनै आत्मिक प्रभाव स्थापित गर्न सकेन ।
०००
अब सुरु भयो तेस्रो अध्याय । यति बेला म बुझ्ने भइसकेको थिएँ । भावनाहरू अनुभूत गर्न सक्थँे । मायालाई जीवनको अर्थसँग जोडेर विश्लेषण गर्न सक्ने ‘म्याचुअर्ड’ विवेक पलाइसकेको थियो । यही समयमा मलाई एउटी केटी साह्रै मन परिन् । प्रेमभावना उर्लिएर आयो । यो कुनै फेसनेबल रहर थिएन, अन्तरहृदयबाटै जागेको विशुद्ध प्रेमलहर थियो ।
सात वर्षअघि हो, उनीसँग पहिलो भेट भएको । टेकुस्थित एलिनाज बेकरी क्याफेमा । सन् २००२ मा मिस्टर नेपालको उपाधि जितेपछि म मोडलिङ क्षेत्रमा लागिरहेको थिएँ । एभिन्युज टेलिभिजनमा न्युज रिडरका रूपमा काम पनि गर्थें । एउटा साथीले आफ्नी गर्लफ्रेन्डलाई भेट्न मलाई पनि सँगै लिएर गयो । साथीकी गर्लफ्रेन्डसँगै उनकी साथी पनि आएकी रहिछन् । ती केटी पहिलोचोटि देख्दै साह्रै मन परिन् मलाई ।
त्यस दिन साधारण परिचय मात्रै भयो । अञ्जलीलाई मेरो ब्याकग्राउन्ड पनि अलिअलि थाहा रहेछ । उनको नामै मन पर्‍यो मलाई– अञ्जली शर्मा । सुन्दरताको त झन् बयानै नगरौँ !  केटीमान्छेको व्यवहार उसको बोलीबाटै थाहा पाइहाल्छु म । शीलस्वभाव पनि एकदमै राम्रो लाग्यो । साधारण परिचयमै त्यो दिन टुंगियो, छुट्टियौं ।
अब मलाई के नपुगे–नपुगेजस्तो हुन थाल्यो । छुट्टिनैबित्तिकैदेखि दिमागभरि उनै खेल्न थालिन् । मनलाई थुमथुम्याउन खोजेँ, धरै दिएन । अति भएपछि साथीसँग आग्रह गरँे– ‘फेरि पनि भेट्ने सिक्वेन्स मिला न यार, फेरि तेरी गर्लफ्रेन्ड मात्रै आउलिन् नि, उनी आइनन् भने त बोरै पो हुन्छ त †’ साथीले कुरो मिलाएछ । उनी पनि आइन् । दोस्रो भेटमाचाहिँ अलि बढी कुराकानी भयो हाम्रो । म सकेसम्म बढी कुरा गरेर उनीसँग नजिकिने दाउ छोपिरहेको थिएँ । साँच्चिकै प्रेम पर्दा त गाह्रै पो हुँदो रहेछ त, हरेक वाक्य बोल्दा कुरो बिग्रेला कि भनेर सचेत हुनुपर्ने । जे होस् अब हामी एकअर्काप्रति अन्जानचाहिँ रहेनौँ । दोस्रो भेटमै फोन नम्बर पनि साटासाट भयो । उनी बुबाआमासँग बस्थिन्, सधैँ भेट्न सकिने सिचुएसन थिएन । फेरि भेट्नै पर्ने गरी सम्बन्ध झाँगिएको कहाँ थियो र उनका लागि त !
अध्ययनसँगै एउटा एयरलाइन्समा जब गर्थिन् उनी । फोन नम्बर भएपछि बिस्तारै मैले नै कुराकानी अगाडि बढाएँ । पहिले मुटु दुखेको मेरै थियो, चुप लागेर बस्न पनि कहाँ सक्थेँ र रु आपैँm अघि सर्न परिहाल्यो । गफ गर्दै जाँदा हाम्रो मन पनि मिल्न थाल्यो । भावनाहरू बाँडिन थाले । म त प्रेममा थिएँ नै, उनी पनि मलाई ध्यान दिन थालेकी थिइन् । शायद, उनको नजिकको साथीचाहिँ बनिसकेको थिएँ । यस्तो छनक पाएपछि मैले उनलाई प्रपोज गर्ने निधो गरेँ तर भन्ने पो कसरी रु नमान्ने पो हुन् कि रु घरी एकोहोरो भएर घोत्लिन्थेँ, घरी छटपटिएर कोठामा यताउति हिँड्थेँ । चलचित्रमा हिरोइनलाई प्रस्ताव गर्ने तयारी गर्दै गरेको रोमान्टिक हिरोकै जस्तो अवस्था पो भयो त मेरो † झस्कन्थेँ– फेरि ‘देवदास’ का शाहरुखको जस्तो हालत पो हुने हो कि †
उनलाई नपाएसम्म मनले मलाई बसिखान दिनेवाला थिएन । आफ्नै मन जो दुस्मन भएको थियो । जे त होला भन्नचाहिँ भन्छु, सुर कसेँ । भ्यालेन्टाइन डेका दिन प्रस्ताव गर्ने योजना बनाएँ । पहिलोचोटि भेटेको एलिनाज क्याफेमै बोलाएँ । उनी आइन् । भ्यालेन्टाइन डे भए पनि मेरो हातमा फूल थिएन, तर मनभरि उनका लागि मायाको बगैँचा मगमगाइरहेको थियो । अब कुरा कसरी सुरु गर्ने, यहाँ पनि आपत् † विनाप्रसंग आई लभ यु पनि कसरी भन्नु † घुमाएर एउटा वाक्य बोलेँ– ‘मैले तपाईंलाई मन पराउँछु भनेँ भने तपाईंलाई कस्तो लाग्ला रु’ उनी बोलिनन् तर बदलामा मुस्कुराउन थालिन् । लजाइन् । कुनै दबाब थिएन, नकार्न सक्थिन्  तर, त्यसो गरिनन् । झन्झनै मुस्कुराउन थालिन् । मैले संकेत पाइहालेँ– उनी पनि मलाई मन पराउँँदी रहिछन् । एकैछिनमा उनी मसँग परिपक्व प्रेमिकाजसरी कुरा गर्न थालिहालिन् नि † मायाको आगो एकातिर मात्रै सल्किएको त कहाँ हो रहेछ र रु यतिखेर म आफूलाई रोमाञ्चकताको आकाशमा उडिरहेको पन्छीजस्तो अनुभव गरिरहेको थिएँ ।
अब त के थियो र रु दिनकै तीन–चारपटक फोनमा कुराकानी नगरी नहुने व्यथाले च्याप्न थाल्यो दुवै जनालाई । दुवै जना काममा व्यस्त हुनुपरेकाले दैनिक भेट्न सजिलो थिएन । एकअर्कालाई निकै केयर गर्न थाल्यौँ । पहिलोचोटिको डेटिङ बाइक चढेर नगरकोट गयौँ । बिहान ११ बजेतिर त्यहाँ पुगेका हामी दिनैभरि एकअर्काको साथ र मातमा रमाउँदै बेलुकी मात्र घर आइपुग्यौँ । वरिपरि सबै हामीजस्तै जोडी भएकाले कुनै अप्ठ्यारो लागेन । टावरमा चढेर प्राकृतिक दृश्य हेर्‍यौँ । नजिकै रमाइरहेका जोडी ढुकुरले हामीलाई लोभ्याए । हामी पनि एकअर्काको अँगालोमा बाँधिएर चुम्बनमा रमायौँ । सेक्स सम्बन्धलाई भने हामीले विवाहपछिको अधिकारका रूपमा साँचेर राखेका थियौँ ।
०००
एक दिन उनले भनिन्– ‘मलाई घरमा केटा माग्न आएको छ रे, के गर्ने रु’ अब चुप लागेर कहाँ बस्न भयो र † सिधै उनको घरमा गएर उनलाई आफूले मन पराउने कुरा बताएँ । परिवारलाई पनि मेराबारे थोरबहुत जानकारी रहेछ, त्यसैले खासै समस्या भएन । उनको परिवारले मलाई आफ्नो परिवारसँग भेटाएर विवाहको डिसिजन फिक्स गर्नुपर्ने बताए । दुवै परिवार भेट भएपछि ०६४ साल वैशाख २२ गतेलाई विवाहको डेट फिक्स भयो ।
विवाह हुने खबरले एकदमै एक्साइटेड थियौँ । मलाई अलिअलि डर पनि लागिरहेको थियो । नक्सालको अनमोल क्याट्रिङमा दुवै परिवारका साथ झ्याइँझ्याइँ बिहे भएको हो हाम्रो । उनको सिउँदोमा सिन्दूर हाल्न पाउँदा ठूलो गर्वको अनुभूति हुँदै थियो । बिहेको सुरुदेखि अन्त्यसम्मै हाँसिरहेका थियौँ । अन्माउने बेलामाचाहिँ उनी निकै भावुक बनिन् । माइतीलाई छाडेर जान पर्दाको स्थिति निकै कारुणिक हुँदो रहेछ केटीहरूलाई, चाहे जतिसुकै माया गर्ने केटा किन नपरोस् । फेरि उनको बाबा हुनुहुन्न । आमा र भाइबहिनी पनि निकै रोएका थिए त्यस दिन । गाडीमा मसँगै बस्दा पनि सुँक्कसुँक्क गरिरहेकै थिइन् उनी । के भन्नुभन्नु भयो मलाई त † माया नै लागे पनि सबैका अगाडि केके न भएजस्तो गर्नु नि भएन † यसो सान्त्वना दिएजस्तो गरेँ– ‘नरोऊ न नरोऊ, तिम्रा लागि म छु नि !’
०००
उनी आएपछि मेरो जीवनले सुखद मोड समायो । बिहेको एकै महिनामा ‘सानो संसार’ चलचित्रमा खेल्ने मौका पाएँ । श्रीमान्श्रीमतीबीच कहिलेकाहीँ यसो ठाकठुक पनि चलिहाल्छ । कहिले मेरो गल्ती, कहिले उनको । जस्को गल्ती छ उसैले माफी मागिहाल्छौँ । आफ्नो गल्तीमा मचाहिँ उनलाई फिल्मी स्टाइलमा गीत गाएर फकाउँछु– ‘कहिले तिम्रो पछ्यौरीमा अल्झे, कहिले तिम्रो चौबन्दीमा अल्झे।’  उनी एकैचोटिमा खुसी भइहाल्थिन् ।विवाहपछि हामी अस्ट्रेलियामा सेटल हुने भनेर गयौँ । मैले त्यहाँ केहीसमय संघर्ष गरेँ । उनले होटल म्यानेजमेन्टमा ग्य्राजुएट गरिन् । म फेरि नेपाली चलचित्रमै फर्किएँ । अध्ययन सकिएपछि उनी पनि यतै आइन् । अहिले हायातको हस्पिट्यालिटी एम्बेसडर भएर काम गर्छिन् ।बिहेपछि हामी थुप्रै टुरमा पनि गइसक्यौँ । फ्यानहरूले मलाई घेरेको देखेर उनी दंगै पर्छिन् । कति केटी फ्यानले उनकै अगाडि चुम्बन गरेर फोटो खिचाउँछन् अनि  कतिले चाहिँ पार्किङ गरिराखिएको मेरो गाडीमा चिठी पनि छाडेका हुन्छन् । तर, यो विशुद्ध कलाकारिताप्रतिको क्रेज मात्रै हो भन्ने उनले राम्ररी बुझेकी छन्, रिसाउँदिनन् । यसलाई उनी मेरो सफलता मान्छिन् ।  अहिलेसम्म हामी दुवै जना करियर निर्माणमै व्यस्त छौँ । अबचाहिँ बच्चा पनि जन्माउने कि भन्ने योजना बनाउँदै छौँ । अबको दुई वर्षपछिचाहिँ त्यो सुरसार पनि गर्नु पर्ला ।
बिहेपछि र अहिलेकी उनीमा कुनै फरक पाउँदिनँ म । अहिले पनि उत्तिकै इनर्जेटिक छिन् । उनी मलाई ‘बेबी’ भनेर बोलाउँछिन् । मलाई चाहिँ त्यसरी लोली मिलाएर बोल्न आउँदैन, सिम्पल नेपाली पारा हो । कहिलेकाहीँ मुडमा हुँदा ‘ए मेरी मायालु’ भनेर बोलाउँछु ।
प्